فیلم شب داخلی دیوار؛ (روغن سوخته‌هایی که نذر امام‌زاده میشود!)
روغن سوخته‌هایی که نذر امام‌زاده میشود!
هرچه این مخاطب از مسیرهای مختلف میرود تا چشمش به تابلوی سینمای بُنجل ، قلابی و بی دغدغه که اجتماعی ایران نَیفتد باز هم نمیشود. مخاطب‌هایی که از دیدن این فیلم‌ها به فغان آمده‌اند تا ناخودآگاه به سمت کمدی‌های مبتذل کشیده شوند.
ژانری من دراوردی که خودش هم نمیفهمد در پی چه میگردد؟ هدفش کجاست؟ اصلاً هدفی دارد یا به مدد پولهای باد آورده و ناپاک ساخته شده ؟.
فیلمهایی که سازندگانش حاضرند غرورشان را بشکنند تا به یک جایزه پوشالی و دست چندمی برسند، ابتدا ساخته‌شان را به جشنواره‌های سمت‌وسودار خارجی میبرند و چشم به دهان آنها میدوزند تا بلکه از آنها تعریفی بشنوند سپس پای کمپانی‌های پخش فیلم به میان می‌آید، چون میدانند جشنواره‌ها از سینمای ایران فقط فیلمهایی با فضای سیاه و بیقوله‌وار را برمیگزینند به سرعت دست به‌کار شده و با مبلغی بالا و پشت پرده مشروط به آنکه با قاچاق فیلم قبل از اکران عمومی مشکل نداشته باشند، سازندگان فیلم را راضی می‌کنند.
از طرفی سازندگان فیلم وقتی با واکنش مخاطبان در فستیوال روبه‌رو میشوند و میفهمند که نباید روی فروش گیشه حساب کنند آنگاه هر چه زودتر تصمیم میگیرند تا آن را رد کنند برود که حداقل سود مالی‌شان را ببرند.
همه‌ی این روندها که طی شد، نوبت پخش فیلم از طرف خودشان به روش کی بود کی بود من نبودم دستم بود تقصیر آستینم بود میرسد، دست‌آخر هم میخواهند بی آبرو شدنشان را با بخشیدن و منت گذاشتن بر سر مردم پاک کنند. این راه جدید به شهرت رسیدن با فیلم‌های فشل است.
شب داخلی دیوار نمونه بارز این نوع فیلمهاست، ولی از همه جالب‌تر بر چسب تریلر روانشناختانه‌ایست که بعضی پای فیلم میزنند. اگر این فیلم تریلر روانشناختانه است پس فیلم بیگانگان در ترن چیست؟ (البته پوزش از هیچکاک به خاطر این قیاس مَعَ الفارق، امیدوارم سر پل صراط یخه من‌را نگیرد)
این ساخته به قدری زشت و زننده است که حتی نمیشود آن را با فیلم‌فارسی مقایسه کرد و بیشتر از این نوشتن درباره فیلم بطالت زمان است.
نویسنده مسعود حکاک
دیدگاهتان را بنویسید