انتظار هم حدی دارد…

داستان زیبایی از حسین حائریان

دوباره صبح شده بود و صدای زنگ ساعت داشت وظیفه ی هر روزش را انجام می داد و من باید از تخت خواب گرم و نرم دل می کندم تا بروم مدرسه که برای خودم کسی شوم!!!!!!

لباس هایم را پوشیدم و خودم را به خیابان رساندم و منتظر ایستادم تا دوستم بیاید…

چند سالی بود که با هم به مدرسه می رفتیم…

خانه شان دو خیابان با ما فاصله داشت

یک زمان را از قبل هماهنگ کرده بودیم برای اینکه سر خیابان همدیگر را ببینیم و با هم به مدرسه برویم…

انگار آن روز به جز ما تمام ابرهای باران زا هم همان جا قرار گذاشته بودند که با هم درد و دل کنند و یک دل سیر ببارند

زیر باران یک چشمم به خیابان بود که چرا او نمی آید و یک چشمم به ساعت که گذر زمان را نشان می داد

ده دقیقه ای گذشته بود و من همچنان منتظر بودم…

انتظار وقتی سخت تر می شود که از آمدنش مطمئن باشی…

زمان می گذشت و باران بند نمی آمد و خبری از او نبود که نبود

نیم ساعتی گذشت و حالا دیگر زنگ مدرسه هم زده شده بود و همه سر کلاس بودند

نا امید راه افتادم به سمت مدرسه

در کلاس را زدم و وارد شدم… معلم گفت ساعت خواب… چه وقت کلاس آمدن است… برو بیرون
داشتم از کلاس بیرون می آمدم که دیدم دوستم سر کلاس نشسته و دارد من را نگاه می کند… با ماشین به مدرسه آمده بود و به من خبر نداده بود

از آن روز سال ها گذشت و من یاد گرفتم که انتظار کشیدن هم اندازه دارد…

خیلی نباید منتظر کسی ماند…

انتظار تا وقتی درست است که تو را از زندگی عقب نیاندازد
گاهی انقدر برای کسی انتظار می کشی که یادت می رود او دارد زندگی اش را می کند و تو چشم به راه کسی هستی که قرار نیست بیاید

نویسنده: حسین حائریان
حس خوب